Znaleziono 1 wynik

Cherrie- sądzę, że Twój chwilowy spadek formy jest naturalną reakcją organizmu. Przez ostatnie tygodnie żyłaś w ogromnym stresie, a zdecydowana większość Twoich myśli krążyła wokół choroby taty, pisałaś wszelkie możliwe scenariusze i planowałaś jak stawić czoła tym najczerniejszym .
A teraz, kiedy są powody do radości, kiedy wiesz, że jest remisja, możesz w końcu się zatrzymać, dać sobie prawo do słabości i do tego żebyś Ty stała się dla siebie najważniejsza. Myślę, że po prostu nastąpiło przesilenie, wiadomo. I choć może brzmi to idiotycznie - uważam, że powinnaś teraz zrobić coś tylko dla siebie, coś na zwykle szkoda Ci czasu i pieniędzy, coś głupiego, coś wybitnie egoistycznego - nawet jeśli wydaje Ci się, że zupełnie nie masz na to ochoty:) Może taki drobiazg będzie w stanie trochę Cie "podładować".
Odpocznij i nie myśl nieustannie o sprawach, na które i tak nie mamy zbyt dużego wpływu. Ja też lubię mieć kontrolę nad swoim życiem (któż nie lubi ?), ale choroba bezlitośnie wdarła się do naszego życiorysu i aby odzyskać poczucie panowania "nad wszystkim" trzeba najpierw "wszsytko" przedefiniować. Akceptacja zmian to proces - czasami bardzo długi dlatego nie rób sobie wyrzutów, że są chwile kiedy czujesz, że nie dasz rady.

Cytat:

Kiedy maszeruje, moge isc bez przerwy, ale kiedy sie potykam - nie moge wstac!

To chyba tak jak podczas jakiekolwiek pojedynku - póki walczymy nie czujemy ani bólu ani zmęczenia - niesieni adrenaliną, koniecznością i pragnieniem zwycięstwa, dopiero gdy opadną emocje, gdy wynik walki jest znany zaczynamy odczuwać, że "trzęsą nam się nogi z wysiłku" i że nie możemy złapać oddechu;)