Znalezionych wyników: 35

Jogi, bywam na forum często ale prawie nie piszę. Ale chciałam dać Ci znać, że bardzo trzymam za Ciebie kciuki. Jestes niezwyle dzielną babką! Mam nadzieję, że obejdzie się bez kolejnego cięcia. I że zagoi się już za chwilę.

trzymaj sie jakoś. Objawy ustąpią. Grunt żeby nasiwtlania zwalczyły drania. Trzymam kciuki serdecznie.

moje pytanie jest tutaj

www.forum-onkologiczne.co...iczna-vt425.htm

tak mysle ze postepowanie moze byc jakos podobne do tego wobec osob z jakas trauma. Ciekawa jestem czy moge zrobic cos zeby pozbyc sie strachu, ktory ewidentnie pojawil mi sie w zwiazku z zachorowaniem przez tatę.

mada napisz moze na priov do dum z linkiem do wątku. Ja Ci nie pomogę ale wiem jak bardzo potrzebujesz teraz informacji więc tąd ta propozycja. Pozdrawiam i trzymam kciuki za mamę.

Może to będzie kolejne pytanie do psychoonkologa a może i Wy powiecie jak to wygląda u Was. Chodzi mi o lęki nowotworowe u bliskich osób które zachorowały czy zmarły na raka.

Nigdy nie byłam nawet bliska hipochondrii. Uważałam, że wszyscy ja i moi bliscy będziemy żyli długo i w dorbym zdrowiu a pomrzemy ze zwykłej starości. A teraz, po tym jak zachorował i umarł Tata popadłam w jakieś lęki, obawy czy jak to nazwać. Nie o siebie się boję ale np o mamę. Nie to że dopatruję się wszędzie raka ale potwornie się boję. DO tego stopnia że mi się śni po nocach, a śni mi się np wynik mammografi mojej mamy z opisem zalecenie: naświetlania paliatywne (której nie robiła akurat ostatnio). Budzę się przerażona.

Choroba i śmierć Taty mnie połamały. Dotyk ostateczności był jak potężny cios a nie jak dotyk. Na myśl, że teraz miałabym jeszcze raz tego doświadczyć, że to może spotkać mamę tracę oddech. I nie wiem jak to oswoić. Jak sobie poradzić z takim strasznym strachem. Coś chyba jak trauma powypadkowa.

A jak jest z Wami? Jak sobie radzicie? I od razu mówie, to nie tak, że ja o tym rozmyślam i prowokuję te sny. To jest poza kontrola racjonalnej czesci mnie. Staram sie żyć "normalnie" nie pielegbowac swej rozpaczy ale pamiec o ojcu. I nie pielegnowac tych lekow. Ale one podnoszą łeb.

maganno, nie ma dobrych slow, nie ma. Zycze Ci abys umiala zyc mimo Twej straty. Sciskam.

gratulowałam na gazecie gratuluje i tutaj :-) i niech tak bedzie juz przy kadym kolejnym badaniu :-)

Lucolb szczerze współczuję. Mnie nie pocieszało tuz po śmierci taty mówienie przez kogokolwiek z zewnatrz ze juz nie cierpi. Budzilo tylko wscieklosc ze w ogole cierpial :-(

z czasem ta, mara ale jednak pociecha, pozwala jakos, po ziarenku oswoic odejscie. Zracjonalizowac je choc troche. Choc w duszy wciaz jeden skowyt.

Współczuję z Tobą i zycze Ci duzo sily.

I mimo że widziałam jak bardzo jest źle nie byłam przygotowana. wiem że on już nie cierpi a jednak nie umiem uwierzć w tę śmierć. W jej ostateczność. W to że więcej go nie zobaczę.

cleo, bardzo mi przykro. Oby czs umial przyniesc Ci ukojenie. Jesli słowo współczucie ma gdzieś najwwiększy sens to właśnie tutaj, wsród ludzi którzy zmagają się z tym samym. Współczuję.

Maaganano,

Tak bardzo mi przykro z powodu tego co przechodzicie. I tak bardzo wiem o czym mówisz. Zwlaszcza jesli idzie o wychudzenie i stan psychiczny taty.

Sciskam mocno i zycze duzo sil Wam wszystkim.

Ja Inko trzymam kciuki zeby te wszystkie dolegliwosci neurologiczne i zasdnicze ustapily jak najzybciej. I zebys nie tracila tego spokoju jaki dotad bil z Twoich postow (spokoju mimo wszytsko). Sciskam i pozdrawiam mocno

dziś była u taty lekarka pierwszego kontaktu i po naradzie z mamą ale w obecności taty i z jego udziałem skontaktowały się z hospicjum domowym. Tata nie jest leczony onkologicznie gdyż jego stan na to nie pozwala, na wypisie ze szpitala ma skierowanie do poradni opieki paliatywnej. Coraz gorzej kaszle, w zasadzie nie je, co gorsza odwadnia się i pojawiają się problemy z nerką. Uznałyśmy, że bardziej fachową pomoc i opiekę dostanie/(my) od lekarzy i pielęgniarek które znają problemy onkologiczne na wskroś. Będzie też pewnie potrzeba dobrego ustawienia przeciwbólowych. A tata stwierdził - zapisałyście mnie do tej umieralni :-(

Nie wiem jak sobie radzić, z jego buntem i wściekłością. NIe odzywa się do nas. My już też powoli przestajemy mówić bo widać że tylko go wkurzamy. Schodzimy mu z drogi jak można zatem leży sam i tylko zaglądamy co i raz czy nie podać pić, czy nie dzieje się nic ze stomiami, czy nie ma gorączki.

Nie umiem znalezc drogi do niego. Wiem jak bardzo mu zle i nie widze sposobu aby przyniesc ulge.

Zajano, tak bardzo mi przykro.