Znalezionych wyników: 2

W początkowej fazie choroby czytałam wątki ludzi chorych, którzy przeżywali
dramaty .Czytałam i płakałam ale nie wyobrażałam sobie że będę przechodziła to samo .
Wydawało mi się że bym tego nie przeżyła.
Jednak można się zdziwić ile człowiek jest w stanie znieść .

Trzymaj się i życzę Wam dużo siły

Myślę że trudno jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie .Zależy pewnie to od wielu czynników.
Mogę tylko napisać jak ja się czułam .Wiedziałam że mama przegrywa walkę
z chorobą .Szykowałam się na tę chwilę. Byłam i działałam jak w transie opiekując się mamą ,nie załamywałam się mimo że mocno
cierpiałam .Prawdę mówiąc czułam się jakbym
siedziała na bombie ,która wybuchnie i dopiero będą straty .Byłam bardzo nerwowa .Swoje złości nie pokazywałam przy mamie (innym się oberwało

)
Teraz ,po śmierci mamy zaczynam to wszystko bardziej przeżywać .Trauma jaką jest choroba nowotworowa w rodzinie, zostawiła na mnie mocny ślad .Długo będę się z tego otrząsać .Wspomnienia z czasów choroby powracają do mnie na każdym kroku ,myślę o tym prawie w każdej
minucie .Dochodzi jeszcze świadomość straty mamy i ból jest nie do opisania .
Powracając do pytania; starałam się w trakcie choroby nie myśleć o sobie .
Chciałam pomóc ,być ,kochać mamę .Chciałam żeby nie odczuwała bólu fizycznego ani emocjonalnego .Nie wszystko mi się udało ,ale warto próbować by potem niczego sobie nie zarzucać :)Bo niestety baaaardzo często tak się właśnie dzieje .