Znaleziono 1 wynik

Kiedy mój dziadek miał już tak zaawansowany nowotwór, że żadne leczenie nie wchodziło w grę (m.in. ze względu na wiek) przygotowywałam się psychicznie, że lada dzień może odejść.
Namiętnie (jeśli można użyć takiego słowa w kontekście choroby) czytałam wątek z tego forum o oznakach umierania, bardzo mi pomógł przygotować się na to, co miało nastąpić. Obserwowałam, pytałam mamę o dziadka, jak wygląda, jak się zachowuje, jeśli mnie nie było w szpitalu. Chciałam chyba tym zmniejszyć swój szok, kiedy dostałabym telefon, że to już.
Kiedy zmarł, wiadomo, z jednej strony smutek i żal, ale z drugiej myśl, że był z tym pogodzony, chciał, jak to mówił "już zasnąć", że nie cierpi i już nic go nie boli.

Jest wiele cennych rad i wątków na tym forum, które pomogą Ci choć trochę poradzić sobie z tym psychicznie. I jednocześnie tyle cierpienia i smutku

Życzę Ci spokoju.