Znalezionych wyników: 3

Mała Mi z muminków mawiała, że "woli być wściekła niż smutna". Ja tak samo zareagowałam kiedy umarła moja mama. Jestem z natury raczej cichą i spokojną osobą (to mama była "awanturnicą"), po śmierci mamy wrzeszczałam na przedsiębiorców pogrzebowych, robiłam awantury lekarzom w szpitalu, cały smutek zamieniałam w złość. Miałam takie poczucie, że toczę jakiś bój w imieniu mamy, i zupełnie absurdalnie, wydaje mi się, że to właśnie mi pomogło - takie wywentylowanie emocji. Teraz, po tym wszystkim, pomimo, że ciągle czuję obezwładniającą wręcz tęsknotę i żal, to mam też wrażenie, że spełniłam jakąś powinność, jakąś "ofiarę" i że mamie by się to podobało...

bogdanp, niestety nie ma uniwersalnego rozwiązania, które pasowałoby do każdej sytuacji. To Ty znasz swoją mamę najlepiej. Zastanów się, jaką była i jest osobą, o jakiej postawie względem bliskich chorych (np. jej rodziców), jakie były kiedyś jej poglądy na temat sytuacji komunikowania "złych wieści" komuś choremu. I jeżeli twoja mama jest osobą, która zawsze wyrażała przekonanie, że choremu trzeba dawać nadzieję za wszelką cenę i pomimo wszytko, to pewnie tak właśnie sama chciałaby być traktowana. Nie ma nic złego w "kłamstwie", którego chory oczekuje - bo to jedyny, dla niego, sposób na utrzymanie nadziei.

A mnie się przypomina taki cytat (nie pamiętam skąd), że "będąc samotnym najlepiej czujemy się towarzysząc samotności innych podobnych do nas". I fajnie, że jest takie miejsce, gdzie można potowarzyszyć....