Znalezionych wyników: 17

Pabi-Dexamethason to steroid nieodzowny w Mamy przypadku, niemniej długie stosowanie prawie zawsze prowadzi do cukrzycy posteroidowej.

Mamie włączą insulinę i najprawdopodobniej zostanie w szpitalu.

Ośrodek wiodący, specjalizujący się w tych właśnie nowotworach to IMiD w Warszawie.

Moniq, będzie dobrze, zobaczysz, niedługo wkleisz nam tu zdjęcie ślicznego Maluszka.
Tego, jak i wyzdrowienia, życzę Ci z całego serca!!!

Moniq, bardzo poruszyła mnie Twoja historia.
Są lekarze, którzy z powodzeniem leczą kobiety w ciąży, z pewnością znajdziesz takiego.
Jednym z Nich jest dr n.med. Jerzy Giermek.
Kibicuję Ci całym sercem.

Światło zgaszone.
Cóż więcej napisać?
Powiem tak: trzymaj się dla Syna, Ewa by tego chciała.
On stracił jedną z najważniejszych osób, nie może być więcej strat.
Wiem, że podołasz, Twoja Miłość jest Wielka, Serce z pewnością też.
Myślami i modlitwą jestem z Wami.

Robercie, dla mnie jesteś wzorem miłości i oddania.
Tak pięknie pisałeś o Ewie, czytając to na moich ustach pojawiał się uśmiech,a w oczach łzy wzruszenia.
Żal, tak bardzo żal, że Twoja Dziewczyna odeszła.....
Dziękuję, że mogłam Was ,,poznać", choć ogromna szkoda, że w takich okolicznościach.
Najbardziej cierpią Ci, co zostają........

Robercie, często stykam się z Bliskimi, którym śmierć wyrywa z objęć najbliższe osoby, ale nieczęsto z takimi, którzy potrafią tak pięknie mówić o swoich ukochanych.
Z zapartym tchem, łzami wzruszenia czytałam Twoje posty.
To czysta poezja, z każdego słowa wypływała Twoja wielka miłość do Ewy.
Choć wiadomo było, że Jej droga dobiega kresu, to okrutny żal ścisnął moje serce, gdy przeczytałam, że odeszła.
Jesteś wspaniałym mężem, próbowałeś wydrzeć swoją Dziewczynę śmierci.....
Nie udało się......

Przyjmij moje wyrazy współczucia, a jednocześnie wielkiego uznania....
Nauczysz się żyć z bólem......i uśmiechać, choć zajmie to pewnie trochę czasu.....

mufaso, ale warto też poznać ludzi, którym udało się pokonać na długi czas nowotwór. To też daje nadzieję.
Mój mąż jest onkologiem, ostatnio opowiadał mi o pacjencie, który ,,zadziwił" wszystkich lekarzy tym, że już długi czas jest w remisji, a lekarze nie dawali mu szans, niedługo będzie uznany za wyleczonego.
Nie mogę podać więcej szczegółów, ze względu na pewną obietnicę, którą złożyłam mężowi.
Gdyby kiedykolwiek to przeczytał, a ja bym szczegółowo opisała przypadek, zadowolony by nie był, wręcz przeciwnie.

Gdyby nie daj Boże moje dziecko zachorowało na tę chorobę, jako matka i lekarz konsultowałabym córkę w najlepszej klinice na świecie , tzn. w St. Jude Children's Research Hospital w Memphis. Ich strona internetowa: www.stjude.org .

romko, śledzę Waszą walkę od dawna. Dajesz piękne świadectwo miłości, Ty i Twoje dzieci. Wiem z doświadczenia, jak ważne jest dla większości terminalnie chorych odchodzenie wśród Bliskich, w domu, tam, gdzie czują się najbezpieczniej. Dla mnie jesteś Wielka, a to, że piszesz, że dobrze by było, gdyby mąż umarł we śnie pokazuje tylko Twoje wielkie uczucie. Byś miała świadomość, że nie będzie już nigdy cierpienia. W pełni Cię rozumiem, pewnie wiele osób także.

Pewien Pan, profesor, bardzo mądry i dobry człowiek umierał. Zawsze mi mówił, że pragnie, by to odbyło się w domu. Jakie było moje zdziwienie, gdy zgodził się na hospicjum stacjonarne. Po pewnym czasie okazało się, że zrobił to z miłości do Bliskich, którzy bali się Jego umierania. Rodzina jednak, mimo swych obaw, pozwoliła mu odejść tam, gdzie była część Jego życia, w Jego gabinecie. Były przy tym dzieci, wnuki i okazuje się, że odpowiednio przygotowani z wielką miłością towarzyszyli Mu w tej drodze. Do dzisiejszego dnia, w dniu Jego śmierci, dostaję wielki kosz kwiatów od Rodziny.

Asiu, jedyne pocieszenie to fakt, ze już więcej nie będzie cierpienia, bólu, który czasami odziera z ludzkiej godności....
Przyjmij wyrazy współczucia..... ::rose::

nastka86, nie zauważyłam, by absenteeism uważała się za wszechwiedzącą, podejrzewam , że vioom jest lekarzem, więc Jego posty są bardzo pomocne

Boże, znowu jak widmo pojawia się ze swoimi pretensjami jo_a. Jakiś czas temu mówię swojej pacjentce o forum DDS, a Ona: pani doktor, nie mam sił czytać rad takich jakie daje jo_a, bo ani to rady, ani pocieszenie, tylko dołowanie. Mało pacjenci mają problemów? Tak trudno to zrozumieć? Nie potrzebują wsparcia? jo_, że tak brzydko napiszę, masz swoje lata, czas się ogarnąć!

Halino, jak wiele innych osób śledziłam Waszą walkę od długiego czasu.
Przykro mi bardzo, że przegraliście.
Madzia powinna cieszyć się życiem, wychowywać dzieci, a nie umierać.
Źle urządzony jest ten świat. Ostatnio tyle maluchów, młodych osób odeszło.
Gdy chorowała córka i nie wiedzieliśmy, jak się wszystko potoczy, wpadł mi w serce wiersz, który choć pisany dla dziecka, jest aktualny w Waszym przypadku.
Wiem, że nawet świadomość, że Magda już nie cierpi, nie przynosi ulgi.
Była zbyt młoda, by odchodzić.

"Wierze, że jesteś, że gdzieś tam istniejesz
i że rozumiesz dlaczego,
Wierzę, że nic się bez celu nie dzieje
tyle spotkało nas złego…
Żyję nadzieją, że znów się spotkamy
a wtedy światu wybaczę…
Żyję nadzieją, że nie brak Ci mamy
nie mogę myśleć inaczej…
Niewiele tak czasu nam było dane
to jakby nuty raz tylko zagrane
fragmentu Twojej melodii…
lecz ja nauczyłam się ich na pamięć
i będę po cichu nucić…
Czasami tylko mój głos się załamie
bo wiem, że nie możesz wrócić" .

::rose::

Sławku, nie masz wątka kciukowego to napiszę tu: słyszałam o Tobie, zdobyłeś, nie tak dawno, tytuł pomorskiego wychowawcy roku!
Życzę Ci całkowitego powrotu do zdrowia!