Znalezionych wyników: 2

Opisałaś nie lekarkę a zwykłą wredną babę która nie panuje nad swoimi emocjami.
W tych dwóch wypadkach z którymi ja się zetknęłam lekarze w żaden sposób tego nie komentowali i podjęli działania od takiego stanu jaki był, pacjentka to pacjentka, a chorej na raka nie wolno powiedzieć "jesteś temu winna".
Jeżeli Ci mogę coś doradzić to dla dobra mamy próbuj jakoś z usunąć z niej poczucie winy. Stało się to stało, postąpiła jak uważała za słuszne - jej prawo. Samo rozsianie do kości nie stanowi bezpośredniego zagrożenia dla życia i może być kontrolowane przez lata. Ale powinnaś (Ty lub ktoś inny z opiekunów) dążyć do wyjaśnienia sprawy z jajnikiem. Na jakiej podstawie uznano że to przerzut? Bardziej prawdopodobny wydaje się drugi niezależny nowotwór. Na pewno to trzeba do końca zdiagnozować. I ewentualnie leczyć.

Nie piszesz jaki jest ogólny stan mamy, ale Letrozol jest lekiem pierwszego uderzenia w rozsianym raku piersi hormonozależnym. Takie jest niestety leczenie w IV stadium. Dopóki nie ma progresji należy się cieszyć. Są leki na zahamowanie procesu w kościach, ale ich zastosowanie zależy od stanu ogólnego. Ogólnie to jak poczytasz wątki w tym dziale to zobaczysz że tak leczenie wygląda: lek, kilka miesięcy obserwacji, kontynuacja lub przerwa, inny lek, obserwacja do progresji itd. NIE ROBI SIĘ OPERACJI W ROZSIANYM RAKU - nie wydłużają czasu przeżycia, nie poprawiają znacząco komfortu życia, obciążają organizm i przysparzają sporo cierpień chorej.