Znalezionych wyników: 2

ja mieszkam na co dzień 250 km od rodzinnego domu i też nie przeszkodziło mi to, żeby z dnia na dzień przyjechać i zostać tyle ile było trzeba i być przy Mamie całymi dniami. potem, jak Mama była w Warszawie, też starałam się być z Nią tyle, ile tylko było możliwe. i, jak już wspomniałam, nie wyobrażam sobie inaczej. teraz, kiedy Jej już niestety nie ma, cieszę się każdą minutą spędzoną z Nią, każdym uściskiem, dotykiem, miłym słowem. cieszę się, że spełniałam Jej zachcianki i pragnienia, że mówiłam Jej, że Ją kocham...
ale, znów się powtórzę, nie dręcz się. to nic nie zmieni. lepiej porozmawiaj z braćmi lub zamień tę energię na dalszą pomoc Mamie.
pozdrawiam serdecznie.

alaslepa, mnie też dziwią takie zachowania jak Twoich braci. dla mnie też było jasne, żeby natychmiast jechać do Mamy, kiedy dowiedzieliśmy się, że to guz. nie wyobrażałam sobie siedzieć i czekać z założonymi rękami. kiedy okazało się, że guz w głowie to najprawdopodobniej przerzut z płuc to nie zastanawialiśmy się za wiele i zaczęliśmy szukać Jej lekarza w Warszawie, blisko nas. mam dużo rodzeństwa i każdy w naszym przypadku starał się pomóc, każdy prawie codziennie dzwonił, brat z siostrą przyjechali z niemiec, drugi brat z włoch, żeby pomóc w opiece, której przez większą część tych pięciu tygodni nie potrzebowała jednak za wiele. jest to dla mnie zupełnie normalny odruch...
jednak staram się zrozumieć też tych drugich. wiesz, w takiej sytuacji wiele osób nie dopuszcza do siebie myśli, że może być źle. wielu uważa, że takie rzeczy się nam nie mogą zdarzyć, że "jakoś to będzie". może mogłabyś porozmawiać z braćmi i podpowiedzieć im, że Mama bardzo czeka na ich telefony, odwiedziny. potrzebuje wsparcia i towarzystwa, czy po prostu dobrego słowa. może oni do końca nie dowierzają w diagnozy? może potrzebują wskazówki?
jesteś bardzo dzielna, ja na Twoim miejscu też bym się tak zachowała. wiem, co mówię.
trzymaj się cieplutko.
pozdrawiam serdecznie. :/pociesza:/