Znaleziono 1 wynik

Rakowiak jest rzadkim nowotworem przewodu pokarmowego, wywodzącym się z komórek argentofilnych, inaczej nazywanych komórkami Kultschitzky’ego [2, 5, 9] . Występuje jednakowo często w różnym wieku u obu płci, jednak naj- częściej pomiędzy 40 a 50 rokiem życia. Szczególną cechą rakowiaka jest jego czynność wewnątrzwydzielnicza [2,9]. Rakowiak w części przypadków (szcze- gólnie z rozległymi przerzutami) produkuje serotoninę. Zwiększony poziom en- dogennej serotoniny w surowicy wzmaga gwałtownie perystaltykę jelit, powodu- jąc biegunkę, jak również działa naczynioskurczowo, powodując sinicę, dusz- ność i bóle w klatce piersiowej (tzw. syndrom Biórcka). Poza tym mogą występo- wać napady silnego zaczerwienienia twarzy (flush). Tego typu objawy występują najczęściej w rakowiaku zlokalizowanym w oskrzelach i w żołądku. Leczenie rakowiaka polega głównie na leczeniu chirurgicznym [2]. Wartość leczenia uzupełniającego nie jest dotychczas jednoznacznie ustalona. Zależy ona od tego, czy mamy do czynienia z guzem pierwotnym czy z guzem z towarzyszą- cymi przerzutami. Dodatkowe znaczenie ma współistnienie czynności wewnątrz- wydzielniczej nowotworu. Ze względu na dużą rzadkość występowania tych no- wotworów brak jest obserwacji odpowiednio dużej grupy chorych, których lecze- nie uzupełniające można porównać i ocenić. U chorych z przerzutami do węzłów chłonnych przyjęte jest wykonywanie limfadenectomii [9]. U chorych z zespołem objawów klinicznych świadczących o czynności wewnątrzwydzielniczej nowo- tworu stosuje się leczenie: phenoxybenzamine, chlorpromazine, methylodopa, cyproheptadine, ketanserin, sandostatin. Przeżycie chorych zależy od stopnia za- awansowania choroby, a także od pierwotnej lokalizacji nowotworu [2].

Jeżeli choroba nie jest uogólniona, to 5-letnie przeżycie obserwowane jest średnio w 94% przypadków, w zależności od lokalizacji: w jelicie cienkim w 75% nato- miast w wyrostku robaczkowym w 99% przypadków. U chorych, u których cho- roba jest zaawansowana miejscowo przeżycie 5-letnie wynosi średnio 64%. W za- leżności od narządu wynosi: dla żołądka 23%, dla wyrostka robaczkowego 99%.

Dla chorych z przerzutami odległymi 5-letnie przeżycie wynosi 18% (od 0% dla żołądka do 19% w przypadku jelita cienkiego).Rakowiak jest rzadkim nowotworem przewodu pokarmowego, wywodzącym się z komórek argentofilnych, inaczej nazywanych komórkami Kultschitzky’ego [2, 5, 9] . Występuje jednakowo często w różnym wieku u obu płci, jednak naj- częściej pomiędzy 40 a 50 rokiem życia. Szczególną cechą rakowiaka jest jego czynność wewnątrzwydzielnicza [2,9]. Rakowiak w części przypadków (szcze- gólnie z rozległymi przerzutami) produkuje serotoninę. Zwiększony poziom en- dogennej serotoniny w surowicy wzmaga gwałtownie perystaltykę jelit, powodu- jąc biegunkę, jak również działa naczynioskurczowo, powodując sinicę, dusz- ność i bóle w klatce piersiowej (tzw. syndrom Biórcka). Poza tym mogą występo- wać napady silnego zaczerwienienia twarzy (flush). Tego typu objawy występują najczęściej w rakowiaku zlokalizowanym w oskrzelach i w żołądku. Leczenie rakowiaka polega głównie na leczeniu chirurgicznym [2]. Wartość leczenia uzupełniającego nie jest dotychczas jednoznacznie ustalona. Zależy ona od tego, czy mamy do czynienia z guzem pierwotnym czy z guzem z towarzyszą- cymi przerzutami. Dodatkowe znaczenie ma współistnienie czynności wewnątrz- wydzielniczej nowotworu. Ze względu na dużą rzadkość występowania tych no- wotworów brak jest obserwacji odpowiednio dużej grupy chorych, których lecze- nie uzupełniające można porównać i ocenić. U chorych z przerzutami do węzłów chłonnych przyjęte jest wykonywanie limfadenectomii [9]. U chorych z zespołem objawów klinicznych świadczących o czynności wewnątrzwydzielniczej nowo- tworu stosuje się leczenie: phenoxybenzamine, chlorpromazine, methylodopa, cyproheptadine, ketanserin, sandostatin. Przeżycie chorych zależy od stopnia za- awansowania choroby, a także od pierwotnej lokalizacji nowotworu [2].

Jeżeli choroba nie jest uogólniona, to 5-letnie przeżycie obserwowane jest średnio w 94% przypadków, w zależności od lokalizacji: w jelicie cienkim w 75% nato- miast w wyrostku robaczkowym w 99% przypadków. U chorych, u których cho- roba jest zaawansowana miejscowo przeżycie 5-letnie wynosi średnio 64%. W za- leżności od narządu wynosi: dla żołądka 23%, dla wyrostka robaczkowego 99%.

Dla chorych z przerzutami odległymi 5-letnie przeżycie wynosi 18% (od 0% dla żołądka do 19% w przypadku jelita cienkiego).