Znalezionych wyników: 4

Dziękuję za wszystkie ciepłe słowa otuchy. Zdecydowałem się jednak powiedzieć Mamie, że nie możemy podać tej chemii, że musimy najpierw zaleczyć ranę. Jestem/uważam się za osobę dość pogodną i mam nadzieję, że udało mi się przelać trochę tego optymizmu na Mamę. Widziałem co prawda, że posmutniała trochę, ale nie przekreśliłem szansy na leczenie. nie wiem, może to tylko takie samousprawiedliwianie się...

granie w tej sztuce, które pisze dla nas choroba, jest trudne. Mama, choć przykuta do łóżka, jest umysłowo całkowicie sprawna i nie ma żadnych innych oznak choroby. tylko wypis mówi zupełnie co innego...ten dobry stan Mamy sprawia, że choć nigdy nie powiem Jej wszystkiego, to wyjątkowo paskudnie się czuję w swojej roli. a przede mną jeszcze nie jeden dylemat...w wypisie jasno stoi, że przerzuty na kościach spowodowały dokanałowe złamania kręgów. lekarz w łodzi powiedział, iż może się to zakończyć paraliżem dolnej części ciała. co wtedy powiem ? choroba będzie postępować... boje się, bo wiem że żadne moje ciepłe słowa nie sprawią, że Mama zacznie chodzić, że wyzdrowieje...

Bardzo chciałbym przeprosić chorych, którzy czytają wątek. zdałem sobie sprawę jak bardzo nie-fair jest takie traktowanie Was i zatajanie prawdy. wynika to z bezradności, strachu, egoizmu. na pewno. ale i z miłości.

Do JustynaS1975: Wybaczam i proszę o wybaczenie

. Pisząc "wymaż" miałem na myśli "Zapomnij, uznaj za niebyłe".
Doskonale rozumiem Twój punkt widzenia odnośnie kombinowania - sam nie lubię jak ktoś "coś kręci" i mam nosa do wyczuwania takich sytuacji. To jest takie "upupiające". Ale są i wyjątki (po lekturze forum wiem że dość dużo) opisywane głownie przez rodzinę, gdzie chorzy nie chcą znać prawdy.
Wydaje mi się jednak, że nikt nie ma prawa odbierać nadziei, a to czasem oznacza owo upupianie... Rozumiem też "chytanie nerwa", gdy mówi się "o nas, bez nas".

I co z tego ?? Tyle rzeczy rozumiem, a nadal nie jestem pewien co zrobić...

Żona uważa, że powinniśmy powiedzieć iż onkolog w Cz-wie powiedział, że najpierw musimy zaleczyć ranę. Jest to o tyle uczciwe, iż nie odbiera nadziei. Z drugiej strony może podłamać.
Mam całą noc za myślenie.

jo_a, niki - dziękuję za słowa wsparcia.

Do JustynaS1975: czytałem ten wątek kilka razy i doskonale wiem, że są takie tematy. Wybacz, ale odsyłanie mnie do tych wątków uważam trochę za niestosowne. Ten dział, to trochę taka "oczyszczalnia dusz" i piszemy tu, bo po prostu jest nam ciężko... To nie jest wymiana uszczelki w samochodzie gdzie ten temat był poruszany dwa wątki wcześniej i wystarczy dobrze go przeczytać i nie powinno być pytań. Zresztą przeczytaj samą siebie:

Witam,

To mój pierwszy post na forum. Piszę, bo właśnie nie wiem jak się zachować, co mówić i co robić...
Od początku...Chodzi o Mamę. W marcu diagnoza - guz odbytnicy T3N0M0. W maju naświetlania (długie ramię), na początku sierpnia operacja. Nie poszło dobrze, bo wystąpiło krwawienie z kości krzyżowej (dziad był tam przyrośnięty) i lekarze musieli wykonać setonaż i po dwóch dniach otworzyć brzuch ponownie i usunąć serwetniki. Rana po operacji goiła się kiepsko i lekarz prowadzący nie mógł wdrożyć chemii. Po około miesiącu czasu od operacji pojawił się ból w kręgosłupie (lędźwia), myśleliśmy że to zwyrodnienie się odzywa, bo mama straciła na wadze, więc tłumaczyliśmy ból ubytkiem masy i osłabieniem mięśni .. Dwa tygodnie temu Mama miała już na prawdę poważne problemy z chodzeniem, RTG nic nie pokazało, byliśmy już umówieni na scyntygrafię kości, ale skończyło się na tym, że lekarz przyjął Mamę na oddział. Wykonano tomografię... Przerzuty do kości (spowodowały złamanie 2 kręgów z przemieszczeniem dokanałowym), płuca lewego, znaki meta na wątrobie... Do tego jest jeszcze przetoka pomiędzy kikutem odbytnicy i narządami rodnymi...
Lekarze, ze względu na rozsiany nowotwór, nie podjęli się operacji kręgów i przetoki...Na chemię Mama ma za słabe wyniki no i otwartą ranę pooperacyjną ... Lekarz powiedział, że rany nie zaszyje, bo coś się babrze...
Nie byłem na to przygotowany (kto w ogóle może być przygotowany ??), ale dla Mamy przyjąłem twardą postawę i nie dałem po sobie poznać jak źle jest. Mama wie, że ma przerzut do kości, o reszcie lekarze Mamie nie powiedzieli. To MAMA, więc nie potrafiłem odebrać nadzieji - w szpitalu powiedziałem Mamie, iż lekarze nie mogą przepisać standardowej chemii, bo jest za słaba, więc dostaniemy chemię w tabletkach - taką, żeby walczyć z przerzutami ale jednocześnie nieosłabiającą za bardzo organizmu...
W środę wypisano Mamę do domu - jest teraz u nas i postanowiliśmy z żoną, że będzie z nami tak długo jak będziemy sobie radzić (w sensie walki z bólem). Jesteśmy/będziemy pod opieką hospicujm domowego. Poprosiłem lekarza z hospicjum, aby na pierwszej wizycie u Mamy "kontynuował" moje kłamstwo o chemii, lekarz jednak powiedział, iż zadaniem hospicjum nie jest leczyć, ale się opiekować. Powtórzył to też Mamie. Byłem u onkologa w Częstochowie (tu mieszkam, Mama dotychczasowe leczenie i operację miała w Łodzi), i ten powiedział, iż musi Mamę obejrzeć i wtedy zadecyduje czy podać chemię paliatywną...
Mama jednak nie chodzi i nie wstaje z łóżka i nie damy radę tam dotrzeć, bo to ogromny wysiłek i ból dla Mamy, a efekt pewnie będzie taki, iż padnie decyzja o niepodawaniu chemii ze względu na zły stan i niezagojoną ranę. Lekarz w Łodzi widzieli stan i leczenia się nie podjęli...
Na chwilę obecną Mama czuje się względnie dobrze - boli ją kręgosłup i plecy, kiedy mamy jakąś aktywność (mycie itp). Nie mamy złudzeń, wiemy że nie wygramy tej bitwy...
Chodzi jednak o coś innego. Chodzi o nadzieję i o dalsze leczenie, na które Mama czeka.
Na razie powiedziałem Mamie, że idę w poniedziałek do onkologa i on zadecyduje co dalej (powiedziałem jej jednak wcześniej w szpitalu, że będzie "lekka" chemia)...

Co powinienem zrobić ?? Co mówić, gdy pyta o tą chemię ??

Widzę trzy opcje, ale żadna nie wydaje się być dobra... Pierwsza to kupić w aptece magnez i powiedzieć, że to jest ta chemia...Boję się, że "się wyda" przy okazji jakiejś konsultacji medycznej (która za względu na stan może nastąpić) i Mama przestanie mi ufać... Druga opcja to powiedzieć po tej konsultacji onkologicznej, że musimy czekać na zagojenie rany, ta się jednak nie goi dobrze i najprawdopodobniej już się nie zagoi, zatem Mama będzie tracić nadzieję...Trzecia to powiedzieć prawdę - tej opcji nie ma.

Nie przepraszam za długi post... Problemy poruszane na tym forum dotyczą takich sfer, że nie zawsze można wyrazić się w dwóch zdaniach...