Znaleziono 1 wynik

witam serdecznie
Jestem tu po raz pierwszy, mój tata ma raka w prawym płucu, bardzo cierpi. Usłyszeliśmy diagnozę w czwartek 25 kwietnia. Ma 85 lat, ale cóż to jest dla mnie, chyba nie ma dobrego czasu na śmierc rodzica i to zawsze boli. Codziennie chodzę do szpitala i do domu, do mamy, praktycznie mój dom nie istnieje dla mnie. Wiem, że tylko tyle mogę zrobic i nic więcej. Tata nie wie o swojej chorobie, mama także nic nie wie, bo nie wiem jak jej to powiedziec i czy wogóle???? Rok temu przeszła poważną operację serca, ma do tej pory problemy, często trafia do szpitala ze zbyt wysokim tętnem, jest na środkach uspokajających. Jest mi ciężko, że nie wiedzą, ale nie wiem też czy powinni wiedziec? Bardzo cierpię chodząc do taty i widząc, jak się męczy, czasami jest w kontakcie, a później nagle znika, ciągle jęczy, nie wiem jak można mu pomóc, to mnie wyniszcza, jestem strzępkiem człowieka, dlaczego musi tak się męczyc????? Jak funkcjonowac dalej, jak przeżyc kolejny dzień, jak poradzic sobie ze strachem, że zaraz dostanę telefon ze szpitala.................Boże, jak życ??? To jest straszne.