Znalezionych wyników: 9

Dawno już nie pisałam chociaż prawie codziennie czytam Wasze wpisy na forum. Przez ostatni czas miałam wrażenie, że mimo wielkiej tęsknoty i smutku zaczynam w jakimś sensie godzić się ze stratą Taty. Wierzę głęboko, że on gdzieś jest czuwa nad mamą, bratem i mną oraz, że się kiedyś spotkamy. Czasami to nawet sobie z Nim rozmwiam tak jednostronnie..
Ale w ostatnich dniach znowu wszystko zaczęło wracać może to ma związek z tym, że za kilka dni minie dokładnie rok od dnia kiedy dowiedziałam się, że Tata ma nowotwór ( stało się to dokładnie w dniu moich urodzin - taki prezent zgotował mi los :(.
Wspomnienia tych wszystkich dni wracają, jak na filmie, mam w głowie i przed oczami wszystkie te dni - nasza Walka trwała tylko 3 miesiące :(, przypominam sobie dzień po dniu i na nowo to przeżywam. Znowu zaczęłam analizować każdą sytuację, zastanawiać się czy mogliśmy zrobić coś jeszcze.

Napisałam bo chciałam to w pewnym sensie wyrzucić z siebie a tylko tutaj mogę napisać szczerze co czuję. Kiedy próbuję powiedzieć to znajomym to ich miny wyrażają "znowu..." :(
A nie jest tak, że często z nimi rozmawiam na ten temat przeżywam to sobie samotnie w środku, teraz tylko tych emocji jest tak dużo że chciałam się nimi podzielić. Ale oni uznają, że po 9 miesiącach powinno już być dobrze i nie powinnam o tym rozmawiać.

W sobotę minęły 4 miesiące :cry..:

A ja nie potrafię sobie z tym poradzić, wciąż mi się wydaje, że to nie wydarzyło się naprawdę i Tata niedługo wróci.
Mam w sobie wiele sprzecznych odczuć - z jednej strony dziękuję Bogu że Tata nie cierpiał a z drugiej strony jestem zła, że nawet nie pozwolił mu spróbować zawalczyć z tą chorobą :-(

.
Jednak mimo wszystko wierze, że jest "życie po drugiej stronie", że Tacie jest tam dobrze, czeka tam na nas i kiedyś się spotkamy. Gdybym w to nie wierzyła byłoby mi bardzo trudno przejść przez żałobę.

Jakie dobre wieści, trzymam kciuki aby tak było bardzo bardzo długo !!!!

Margola bardzo mi przykro z powodu choroby Twojej mamy.
Trzymam kciuki za udaną operację!!!.
Tak jak napisała Funia - operacja i usunięcie to chyba jedyna nadzieją na wygraną z tym paskudztwem.

Powodzenia!!!

angie13 w przypadku tej choroby nigdy nie wiadomo ile czasu jeszcze mamy. Sytuacja może zmienić się z dnia na dzień, więc może pomyśl o wcześniejszym przyjeździe.
Życze dużo siły!!!

Ja również przyłączam się do opinii Eli1 i Adamka, żeby zastanowić się nad przewiezieniem Taty do domu. Po doświadczeniach z moim Tatą wiem jakie ważne dla chorego jest to w jakich warunkach się znajduje i kto go otacza. Mój Tata przed śmiercią 4 m-ce z wyjątkiem 1 tygodnia spędził w szpitalach i jedyne marzenie jakie miał to wrócić do domu.
Niestety mieliśmy podobne do Was przykre doświadczenia z pobytem Taty na oddziale wewnętrznym szpitala rejonowego - jak czytam co piszesz to smutne wspomnienia wracają :-(

.
Trzymam za Was kciuki i życzę dużo siły.

Kubanetko wiem co czujesz, jak trudno jest się pogodzić z odejściem osób, które kochamy :cry:

Mój tatuś odszedł 4 tygodnie temu a ja nadal wam wrażenie, że zaraz wróci do domu ze szpitala.
Ja też bardzo bałam się pogrzebu ale człowiek nawet sobie sam nie zdaje sprawy jak wielkie ma w sobie pokłady siły - jestem pewna, że Ty też je w sobie odnajdziesz.
Ja sobie powtarzałam, że muszę być silna przede wszystkim dla mamy a także wiedziałam, że tata też by tego chciał i mnie te myśli pomogły.
Jak powiedział ksiądz na mszy pogrzebowej - " to było ostatnie pożegnanie, kiedy się spotkacie więcej pożegnań nie będzie" - wiara w to pomogła mi przetrwać te najtrudniejsze dni.

pozdrawiam

wyrazy współczucia [*] [*] [*]