Znaleziono 1 wynik

Rozumiem Twoją mame, bo sam jestem chory i tak samo to przezywalem. Szok jest na poczatku potworny, ale jakims cudem po pewnym czasie organizm sie broni i troche zelży bo inaczej mozna by zwariować. Nastapi jakby pogodzenie sie z losem i przyjecie do wiadomosci. Dopiero potem zaczyna sie akceptacja i podjecie leczenia, pojawiaja sie tez iskierki nadziei i jakos trzeba z tym żyć ,wierzyc ze lekarze zrobią co mogą bo co nam innego pozostało? Jak długo szok bedzie trwal nie wiem, ale zycze, zeby jak najkrócej.
Nie probójcie mamy pocieszac na siłe, bo to nie pomoże, sama musi to sobie uswiadomic , przetrwac i potem sama da Wam sygnały ze chce w miare normalnie żyć, a przynajmniej bedzie sie starała. Pozdrawiam. P.