Znalezionych wyników: 3

Od wczoraj zaczęłam być wredną córką i teraz nie głaszczę tylko każę :( Mama reaguje histerią na sam widok jedzenia, ale uparcie karmię ją dalej. Rozmawiałam z lekarzem co może być przyczyną nie tylko braku apetytu, ale i zaburzeń świadomości u mamy. Za pierwszym razem mama wyrwała wkucie do dużych naczyń i jeden dren, za drugim tylko się dopowietrzyła, co przy odmie podskórnej dało efekt balonu. Wczoraj odwiedziła ją ciocia i jej nie poznała. Nastawienie psychiczne generalnie jest tragiczne, codziennie słucham o umieraniu. Lekarz powiedział, że to może być skutek leków: morfina, tramal itp., teraz ma odstawione wszystko, dostaje tylko pyralgin. Zaczęłam myśleć o psychologu dla mamy, jeśli do wtorku nic się nie zmieni poproszę kogoś znajomego o odwiedzenie jej. Martwią mnie jej wyniki, potas jak usłyszałam "jest na podłodze" :(, ciśnienie fiksuje do 190/100, co przy tętniaku 47x42mm jest mało optymistyczne. Jeśli nie będzie poprawy zamiast wypisu czeka ją dodatkowy dren we wtorek, a to na pewno jej nie podbuduje psychicznie.
Dzisiaj w menu kaszka manna z gotowanymi owocami i łosoś gotowany w warzywach... aż boję się to zanieść do szpitala.

[ Dodano: 2011-08-13, 22:24 ]
Tak jak się spodziewałam kaszka spowodowała napad histerii, ale po wielkich bólach jadła. Za to powiedziała mojemu mężowi, żeby mnie jutro przytrzymał w domu, bo muszę odpocząć :?ale?:

raczej ona ode mnie i mojego marudzenia. Jestem wredna

i tak pójdę.
Wyniki bez zmian :uuu:

Anka, rozumiem twój strach, ale trudno powiedzieć cokolwiek. U mojej mamy pogorszenie apetytu, apatia i senność wystąpiły po wprowadzeniu tramalu i środków nasennych. Niewątpliwie choroba ma w tym swój spory udział, ale nie musi być jedynym powodem, może to stan przejściowy, bądź dobrej myśli.

Anelio, po śmierci taty czułam rozpacz, złość, targały mną takie emocje, że sama się sobie dziwię, że wyszłam z tego bez uszczerbku na zdrowiu psychicznym. Trzy tygodnie to krótko, bardzo krótko.. daj sobie trochę czasu, nie czuj się winna, niczego nie przeoczyłaś, niczego nie mogłaś zmienić. Mój tato po usłyszeniu diagnozy powiesił się. Byłam wściekła na niego, że mnie zostawił, że nie walczył z chorobą, na siebie, że na pewno coś przeoczyłam, do dziś mam poczucie winy, że umarł sam. TY zrobiłaś dla swojego taty co mogłaś, rozpacz po jego odejściu z czasem minie, ale on JEST w twoich wspomnieniach, one nie miną. Pozwól sobie na żałobę.