Znaleziono 1 wynik

Witam Cię serdecznie weronika666,
i bardzo współczuję...

W miarę swoich możliwości postaram Ci się udzielić odpowiedzi.
Napisałaś:

Cytat:

Od śmierci minął ponad miesiąc, a ja wciąż mam wyrzuty sumienia, że nic nie mogłam zrobić

W obliczu tak zaawansowanej choroby zrobiłaś to, co miało ogromne znaczenie dla Twojej Babci, a mianowicie byłaś przy Niej do końca.. Babcia też czuła Twoją miłość i zaangażowanie w bezpośrednią pomoc. Wierz mi to dar bezcenny.

Cytat:

czy tak powinno wyglądać umieranie?

Hmm, nie można odpowiedzieć wprost bo ludzie różnie chorują a zatem i różnie odchodzą..
Widzisz, jeden człowiek umierający do końca może mieć pełną świadomość, a u innego może być bardziej lub mniej przyćmiona (taki rodzaj naturalnego znieczulenia psychiki).

Cytat:

jak przyjechało pogotowie to było już za późno i nie reanimowali mojej Babci?

Trudno odpowiedzieć, jednak nie jest dobrze za wszelką cenę zatrzymywać osobę umierającą, kiedy ta osoba chce spokojnie odejść...

W przypadku Twojej Babci lekarz postąpił prawidłowo w obliczu tego, że Babcia zaczęła już odchodzić. Kiedy lekarz odstępuje się od resuscytacji, to tak jakby powiedział niech ona/on odchodzi spokojnie. W przypadku podjęcia innej decyzji byłoby to przedłużenie cierpienia. A tego byś nie chciała.
To co napisałam nie ma nic wspólnego eutanazją a tylko z rozsądkiem.

W ogóle bardzo trudno jest określić dokładnie moment, w którym lekarz mógłby stwierdzić że w tym momencie człowiek jeszcze żyje, a w następnym już nie. Umieranie to pewien proces prowadzący do biologicznego rozkładu. Samą śmierć można potwierdzić opierając się na nieodwracalności tego, co się dokonało. W obecnych czasach warunkiem wystarczającym do stwierdzenia śmierci człowieka jest śmierć mózgu czyli nieodwracalna niewydolność mózgu. Żadna nauka nie osiągnęła swego kresu. Medycyna też nie wypowiedziała ostatniego słowa.

Życzę dużo spokoju i siły w tym trudnym okresie..
Pozdrawiam