Znalezionych wyników: 35

Darku tak mi przykro...wyrazy współczucia. Tak dzielnie walczyłeś o wyzdrowienie taty.
Najważniejsze, że byłeś przy nim do końca. Zyczę Ci dużo siły w tych trudnych dniach.

Droga Emi 79. Aż się popłakałam czytając Twój post. Przypomniał mi się mój mąż, który odszedł 25.02.br. Tak samo jak Twój tata był już bardzo chudziutki, również nie mogłam patrzeć na jego cierpienie. Czasami chciałam uciec"gdzie pieprz rośnie" żeby już nie patrzeć na jego cierpienie..ale nigdy nie zapomnę jego uśmiechu na 2 godziny przed śmiercią jak na mnie popatrzył /a od 3 -m-cy wogóle się nie uśmiechał/. Ten uśmiech nie zapomnę do końca życia. Ten uśmiech dodaje mi siły na dalsze życie.
Emi musisz być teraz silna..masz przecież małe dziecko, a dziadek na pewno ucieszył się z wizyty wnuka. Bądż z tatą w tych ciężkich chwilach. Mój syn też nie miał z ojcem wspólnych tematów, też był gdzieś z boku, ale przyjechał 1200 km żeby ostatnie chwile spędzić z ojcem. Mąż ciągle o niego pytał i dopiero jak syn przyjechał to za 4 dni zmarł, ale jeszcze mogli sobie wiele powiedzieć.
Zachowuj się normalnie przy ojcu...tak jak by był zdrowy. Myśmy tak robili...do końca.
Pozdrawiam Cię serdecznie i życzę dużo siły i wytrwałości, bo ciężko czas przed Tobą

Zanim zmarł mój mąż to czytałam często ten wątek, bo wiedziałam że to nastąpi tylko nie liczyłam, że tak szybko. Mój mąż miał raka przełyku złośliwego. 2 tygodnie przed śmiercią temperatura podniosła się do 39 stopni. Mąż zaczął miec kłopoty z oddychaniem. Zadzwoniłam do lekarki z hospicjum i przepisała mu antybiotyk. Codziennie przyjeżdżała pielęgniarka. Zdjęcie rtg płuc wyszło ok. ale osłuchowo lekarka ciągle coś słyszała na prawym płucu. Pielęgniarka załatwiła aparat tlenowy, oczywiście była też morfina co 4 godziny. Dwa dni przed śmiercią zaczęly się kłopoty ze stolcem. Robiłam mężowi lewatywę, a potem czopki. W sobotę wykąpał się z moją pomocą, bo już był słabiutki. Jak wycierałam go, to zauważyłam, ż jego stopy są sine i zimne. On pokazywał na swoje nogi/nie mógł już mówić/, a ja jak zwykle mówiłam, że jest wszystko ok i że co chce ...przecież jego nogi nie są spuchnięte...ale wtedy już się przestraszyłam. Ręce miał cieplutkie, ciśnienie niskie...100 na 60 i jeszcze co mnie zdziwiło zimne poty na szyi i czole. Mąż się pocił, ale na zimno.
W niedzielę nie chciał już jedzenia /był żywiony tylko przez jejunostomię/, ale kroplówkę chciał. Potem tylko oglądał telewizję. I tak siedzieliśmy do 2 w nocy. O 2 dałam mu morfinę, o 3 tlen, a potem zdrzemnęłam się bo byłam wykończona.. O 3.45 obudziła mnie dziwna cisza...patrzę na męża i już wtedy zrozumiałam, że ma dziwny wygląd...nie szarpałam go..nie wzywałam pogotowia, wiedziałam, że on już zasnął na wieki. On tego już chciał i prosił Boga o śmierć. Tak po prostu cichutko zasnął..obok mnie. Spoczywaj w spokoju..ja też kiedyś do Ciebię dołączę...

Miss123 mogę Ci zagwarantować, że nasi bliscy po śmierci są z nami. Ja czuję ich opiekę i ich obecność i to dobrze, bo inaczej bym zwariowała...

[ Dodano: 2013-03-28, 21:06 ]
Miss misery. Dziękuję za słowa wsparcia. Mój syn mieszka od nas 1200 km. Tydzień przed śmiercią męża przyjechał...bo czuł taką potrzebę, chociaż nie mówiłam mu że z Tatą żle. Taki młody chłopak, ciężko mu było patrzeć na cierpienie ojca, ale mąż bardzo się cieszył, że przyjechał. Czekał na niego. O 2 w nocy jeszcze rozmawiali, a o 4 już mąż nie żył.
Jeżeli możesz to odwiedzaj tatę jak najczęściej, bo on tego potrzebuje.Ja teraz żałuję każdej godziny, a zwłaszcza tych ostatnich jak mnie nie było z mężem.
Spędziliśmy z mężem tyle cudownych chwil. Dzisiaj z szuflady wypadły mi jego listy, które pisał do mnie z wojska w 1979 r. Nigdy ich drugi raz nie czytałam. Dzisiaj tylko przeczytałam jeden i mam dosyć. Poryczałam się ina razie mam dosyć czytania..Ja i mój mąż byliśmy romantykami. Jak leciało w telewizji jakieś romansidło, to płakaliśmy razem.
Mąż zawsze mi mówił, że nie mogę umrzeć pierwsza, bo on tego nie przeżyje.
A jak ja to mam przeżyć??? Wiem, że muszę żyć dla mojej mamy, która jest ciężko chora. Ale to wszystko do czasu. Mam nadzieję, że mąż tam z góry na mnie patrzy i doda mi siły.
Pozdrawiam wszystkich, którzy tutaj zaglądają, z Wami jest mi łatwiej przez to wszystko przejść

Wiecie co. Mój mąż miesiąc przed śmiercią zrobił mi nową półkę w piwnicy. Odgarniał śnieg z podwórka, chociaż mu tego zabraniałam, bo miał założoną jejunostomię i bałam się, że mu szwy popękają, ale on robił swoje. Tylko dwa tygodnie przed śmiercią był już słabiutki, ale do końca oglądał telewizję i czytał prasę. Podziwiam go...bo ja na jego miejscu z taką straszną diagnozą/rak przełyku złośliwy/ położyłabym się do łóżka i wszystkim powiedziała; DAJCIE MI ŚWIĘTY SPOKÓJ...JA UMIERAM!! Co patrzę na tę półkę to płakać mi się chce...

I tutaj prośba do wszystkich lekarzy. Nie mówcie nigdy pacjentowi, że to koniec leczenia. Wiem, że dla was to chleb powszedni. Ciekawe czy gdyby ktoś zachorował z Waszej rodziny też tak byście postąpili. Chorzy na raka wiedzą o tym, że są cieżko chorzy, ale oni wciąż mają nadzieję. Proszę nie odbierajcie im tej nadziei. Dobrze, że mieliśmy wspaniałe hospicjum domowe. Pielęgniarka była zawsze na każde zawołanie. Dzięki hospicjum mąż nie cierpiał, a jak miał duszności to za godzinę był aparat tlenowy. Umarł w spokoju...obok mnie....
Magdal dzięki za słowa współczucia..myślę, że Twoje myślenie jest podobne do mojego.

Elsie. Bardzo Cie wspieram i życzę dużo siły i wytrwałości. Mój mąż dowiedział się o diagnozie odemnie. Ja odbierałam jego wynik histopatologiczny i wtedy mój świat się zawalił diagnoza straszna rak przełyku złośliwy. Zanim dojechałam do domu to zdążyłam się już uspokoić i spokojnie to przekazałam mężowi. Zresztą ja nigdy nie płakałam przy mężu, bo wiem, że to by go załamało. Płakałam w ukryciu. Mąż przyjął to spokojnie, zresztą pocieszałam go, że lekarze mu pomogą, że będzie operacja, że będzie wszystko dobrze. Nie ma co ukrywać, bo jak go przyjęli do szpitala na Onkologię to na łóżku na tabliczce pisało dużymi literami rak przełyku złośliwy. Mąż nie miał jednak operacji...guz był nieoperacyjny.Potem miał badanie PET i znowu ja odebrałam wynik, że są przerzuty. Dwa miesiące nie mówiłam mężowi o przerzutach, lekarza też poprosiłam, żeby nie mówił...ale to do czasu. 29 stycznia była kolejna konsultacja i lekarz powiedział, mężowi, że to koniec leczenia i dalsza opieka pod opieką hospicjum domowego. Wtedy mąż ciągle mnie pytał dlaczego nie chcą go leczyć...dlaczego. Wtedy musiałam mu powiedzieć prawdę. Od tego momentu jego stan gwałtownie się pogorszył i 25 lutego zmarł. Myślę, że gdyby nie wiedział o przerzutach i gdyby było dalsze naświetlanie paliatywne, to mąż żyłby jeszcze trochę. A tak kompletnie się załamal i organizm już dalej nie chciał dalej walczyć. Zył tylko 5 m-cy od momentu diagnozy.
Wiem co czujesz, bo sama przez to przeszłam. Teraz jest mi bardzo ciężko, nie wiem czy kiedykolwiek będę żyć normalnie...

Sorki, Radi, że pomyliłam Twój pseudonim i napisałam Edi. Post był jak najbardziej skierowany do Ciebie.

Witaj Edi. Bardzo Ci kibicuję w zmaganiach z chorobą i ZUS-em. Mój mąż był w podobnej sytuacji. Napisaliśmy o rentę wyjątkową, tylko, że do dzisiaj nie dowiem się jaka była odpowiedż Prezesa ZUS, bo mąż zmarł 25.02 nie doczekawszy się odpowiedzi. Podobno przyszedł polecony z ZUS, ale listonoszka zwróciła, bo wiedziała, że mąż nie żyje. Ja napisałam pismo na 4 strony. Nie zapomnij razem z pismem wysłać wypełnionego druku oświadczenia majątkowego, bo myśmy nie wiedzieli, że coś takiego trzeba wysłać razem z pismem i za 2 tygodnie ZUS przysłał ten druk, żeby wypisać i znowu sprawa się odwlekła. Mąż dostawał z Opieki tylko 160 zł i zasiłek pielęgnacyjny 153 zł, a to dlatego, że ja mam wielki!!! dochód...aż 520 zł świadczenia pielęgnacyjnego nad moją mamą. Jest to wsystko strasznie niesprawiedliwe, żeby ludzie ciężko chorzy zostali bez środków do życia. Mam ochotę napisać do Rzecznika Praw Obywatelskich.
Ja też byłam u prawnika i mój prawnik doradził mi żebym złożyła wniosek o rentę rodzinna. Dostanę na pewno odmowę ale wtedy będę się sądzić. Tylko, że mój mąż miał 29 lat pracy i podobno jest jakiś haczyk prawny - uchwała 7 sędziów z 2006 r. na mocy której mężczyzna mający 25 lat pracy i całkowitą niezdolność do pracy ma prawo do renty. Będę walczyć.
Czy ty masz przyznany zasiłek pielęgnacyjny? Rozumiem, że Twoja żona ma jakiś dochód, dlatego nie chcą Ci przyznać zasiłku stałego z MOPS.
Pozdrawiam serdecznie

Miss 123. Dwa lata temu dostałam tę książkę od koleżanki na urodziny autor Cecelia Ahern tytuł PS KOCHAM CIĘ. Jak napisałaś o tym filmie to od razu mi się przypomniało, że mam taką książkę. Dwa lata temu zaczęłam ją czytać...ale wydawała mi się taka smutna , że po kilku stronach skończyłam. Zresztą wtedy życie było piękne, wszyscy byli zdrowi, na świat przyszedł ukochany wnuczek. Po co czytać o śmierci. Ale teraz na pewno przeczytam ją do końca. Wiem, że jest ciekawa i to właśnie książka dla takich jak my., dla ludzi którzy cierpią po śmierci ukochanej osoby. Dzięki mis123, że przypomniałaś mi o tej książce.
Ja wogóle od pól roku zmieniłam swój stosunek do życia.Kiedyś zazdrościłam ludziom bogactwa, drogich samochodów. Teraz mówię sobie ludzie po co Wam to wszystko, przecież i tak umrzecie!! Okrutne, ale prawdziwe. Najważniejsze zdrowie...a pomyśleć, że kiedyś dobra materialne były dla mnie na pierwszym miejscu.
Pozdrawiam

Wyrazy współczucia...

"Nic w życiu nie dzieje się bez przyczyny
każde zdarzenie ma jakiś ukryty cel,
jednak wciąż, tak trudno odnależć sens
w pełnym cierpienia życiu"

Witajcie kochani. Dzięki Wam za słowa wsparcia, chociaż wiem, że wielu z Was jest w podobnej sytuacji i musimy sobie wzajemnie pomagać.
miss-misery mój mąż jescze w styczniu jeżdził ze mną na zakupy, a ponieważ zawsze uwielbiał słodycze, to wrzucał do koszyka czekolady i słodycze. Mówiłam mu po co...przecież ty tego nie zjesz, a on, że może kiedyś zje. Do dzisiaj mam pełny barek słodyczy /ja nie jem słodyczy/. Tak samo piwo, zawsze jedno musiał kupić i odstawił do piwnicy. Dzień przed jego śmiercią patrzę, a coś tego piwa ubyło. Pytam się go co się z tym piwem stało, a on mi pokazuje, że wypił. Myślę sobie niemożliwe, przecież nawet wody nie potrafi przełknąć. Popatrzyłam do kosza...nie ma puszek. Potem już zapomniałam o tych puszkach. Dzień po śmierci męża odsunęłam fotel na którym zmarł..patrzę, a tam stoją trzy puszki piwa, każda otwarta ale pełniusieńka. Może sam dzwięk otwierania tych puszek sprawił mu radość.
Jeżeli chodzi o ten cytat, który napisałam na wstępie, to wydaje mi się, że śmierć mojego męża była trochę przyspieszona w wyniku choroby mojej mamy. Ale zacznę po kolei. Mieszkam z moją mamą która jest po 3 udarach, ale była w miarę sprawna. Mieszkała na piętrze, a my z mężem na dole. Dzień przed odejściem mojego męża w niedzielę rano mama nie potrafiła wstać z łóżka. Zadzwoniłam po pogotowie i okazało się, że to udar mózgu. Strasznie płakałam. Mamę znosili na noszach, a mąż tylko patrzył i miał strasznie smutne oczy. Ja sobie myślałam, jak dam dalej radę...dwie osoby ciężko chore. Pojechałam z mamą do szpitala i byłam tam do 16. Mężem opiekował się jego brat po którego zadzwoniłam. Wróciłam ze szpitala i potem już cały czas siedziałam z mężem.Opowiadałam mu, że mama miała udar, że nie umie chodzić, ale ją wyleczą i będzie ok. On nic nie mówił tylko słuchał. Podawałam mu tlen, morfinę i przepraszałam, że tak długo mnie nie było,. Oglądaliśmy telewizję, potem na chwilę się zdrzemnęłam i wtedy mąż odszedł..
Dzisiaj po 4 tygodniach myślę, że on to zrobił, żeby mi ulżyć, bo w tej chwili mama jest w domu, nie chodzi. Wymaga jeszcze większej opieki niż mój mąż. Nie wiem jak dałabym radę. Mamę wzięłam do siebie na parter. On zrobił miejsce dla mojej mamy, bo wiedział, że i tak kiedyś umrze.
Jeżeli chodzi o rozmowy z mężem, co będzie po jego odejściu, to muszę przyznać, że on często poruszał ten temat. Martwił się jak sobie dam radę z całym domem /syn z rodziną mieszka daleko/ Zapewniałam go, że dam radę, a zresztą nie ma o czym gadać bo wyzdrowieje. We wrześniu kupił nową kosiarkę i uczył mnie kosić. Nie chciałam mu robić przykrości i musiałam mu pokazać że potrafię. Jeszcze w maju zanim zachorował, to wykupił dla mnie jazdy. Mam prawo jazdy od 30 lat, ale nigdy nie próbowałam jeżdzić. Uważałam, że samochód to nie dla mnie. Jak instruktor przyjechał po mnie to była niezła awantura, bo ja nie chciałam tych jazd, No ale cóż jazdy były wykupione i szkoda kasy. I tak zaczęłam jezdzić. Dzisiaj dziękuję mu stokrotnie za to, bo mieszkam na wsi i bez samochodu co ja bym zrobiła. On już chyba coś przeczuwał wtedy, że zachoruje.
A najlepsze jest to...ze wybrał mi już przyszłego męża. To jego kolega z klasy, nasz sąsiad, stary kawaler, zaradny pracowity. Jak wtedy to usłyszałam to nawet mnie to rozbawiło /w tej chwili też się uśmiecham/ Mówię do męża...no coś ty...on mi się wcale nie podoba, tylko ty mi się podobasz. A mąż na to, że ten kolega mi we wszystkim pomoże. Wydaje mi się, żę mąż mu chyba coś powiedział, bo niedawno przypadkiem rozmawiałam z tym kolegą i on tak dziwnie na mnie patrzył. Teraz to go unikam, jak ognia.
Przepraszam kochani, że tak się rozpisałam, ale cały dzień sama, nawet nie mam się do kogoś odezwać. Moja mama prawie nic nie mówi.
EDVIGE piszesz, że znajomi się odsunęli, to nie byli prawdziwi przyjaciele. My z mężem mieliśmy tylko czwórkę przyjaciól /2 małżeństwa/, ale na ich pomoc mogę zawsze liczyć .
Jeżeli chodzi jeszcze o te całe przypadki...bo ciągle o wszystkim myślę i myślę..to wyobrażcie sobie, że mąż jest pochowany obok swojego najlepszego przyjaciela który zmarł w wieku 40 lat na raka. Mnie było wszystko jedno gdzie będzie grób. Jak przyjechałam wybierać grób, to pokazano mi miejsce niedaleko i powiedzieli, żę tylko tutaj jest miejsce. Dopiero potem to do mnie dotarło. Czy to też przypadek?
Pozdrawiam Was wszystkich serdecznie

Plamista.. Fajne pocieszenie... Po śmierci ukochanej osoby taki post... zastanów się co ty wogóle piszesz. Czy ty wiesz co to znaczy stracić męża?

Witam Was serdecznie.
Założyłam ten temat, bo nie mogę sobie poradzić po śmierci mojego męża. Weszłam na to forum we wrześniu 2012 i dużo dowiedziałam się na temat choroby mojego męża który chorowal na raka przełyku. Nie wiem już skad, ale zaraz na początku któryś forumowicz, napisał, że jeżeli rak przełyku jest nieoperacyjny to z tym można żyć tylko 6-m-cy.
Mój mąż żył dokładnie 6 m-cy od momentu pierwszych dolegliwości w przełykaniu, a 5 m-cy od momentu diagnozy. Niby liczyłam się z tym, ale zawsze wierzyłam w cud i do końca mu to mówiłam. On chyba też mi uwierzył. Mąż zmarł 25 lutego, cichutko we śnie. Ostatnie dwa dni nie chciał się już położyć do sypialni tylko siedzieliśmy razem w salonie i cały czas musiał być włączony telewizor. Mąż do końca był na chodzie, tylko bardzo słaby, duszności...tlen i morfina co 4 godziny. Codziennie przyjeżdżała pielegniarka z Hospicjum bo ostatnie 2 tygodnie wdało się zapalenie płuc i robiła mu zastrzyk. Nie mógł nic jeść tylko dożywianie jelitowe.Nie mógł nic mówić, bo ochrypł po naświetlaniach, ale myślę, że nie miał bólu, bo dostawał morfinę. Bardziej doskwierał mu ból psychiczny. Wiedział, że umiera, ale zawsze mówił, że chce umrzeć w spokoju, nie mam absolutnie wzywać karetki i że on już chce umrzeć. Do mnie jego słowa i tak nie docierały. Wiedziałam, że dla niego nie ma ratunku, ale myślałam, że to jeszcze potrwa, przecież wnuki mają przyjechać na Wielkanoc. Niestety 25.02 mąż w nocy odzedł...cichutko. Ja o 3 nad ranem podałam mu jeszcze tlen, a potem na pól godziny się zdrzemnęłam..byłam wykończona i to się wtedy stało. Widocznie tak miało być, bo inaczej bym go szarpała i nie dała mu umrzeć. Nie trzymałam go za rękę i nie mogę sobie tego wybaczyć, że wtedy zasnęłam.
A teraz po miesiącu....jest coraz to gorzej. Swięta za pasem, a mi się nic nie chce.Brakuje mi go tak bardzo. Przecież opieka nad nim nie była dla mnie uciążliwa. Mogłabym tak żyć 100 lat i podawać mu co 4 godziny morfinę i tlen i dexaven. Byleby żył.
Codziennie tu jeszcze wchodzę na to forum..jest mi z tym lepiej, że mogę się wyżalić.
Myślałam, że jestem twarda, że jestem przygotowana na śmierć męża. Guzik prawda....
Dopiero teraz to do mnie dociera.To wszystko tak szybko się działo.
Proszę napiszcie mi jak Wy się czujecie po stracie najbliższych.? Może z Wami uda mi się to wszystko przetrwać. Pozdrawiam Joasia

Witaj Darku. Cieszę się, że leczenie Twojego taty przebiega tak sprawnie.
Mój mąż ochrypł po pierwsej radioterapii i tak już zostało do końca.
Jeżeli chodzi o apetyt to mój mąż marzył o normalnym jedzeniu, niestety nie założyli mu stentu tylko rurkę do jelita i tak był odżywiany. Nigdy nie zapomnę jak przyjechałam do CO na odwiedziny. Szukałam go wszędzie i znalazłam go w szpitalnym barze./ Stał i obserwował ladę z jedzeniem i ludzi spożywających obiad. Serce mi się krajało na ten widok.
Darku bądż silny i pokonajcie tego gada. Macie na to duże szanse. Pozdrawiam Cie serdecznie i dalej...trzymam kciuki.
U mnie minęły już 3 tygodnie, nigdy się nie pogodzę ze śmiercią męża. Ciągle myślę gdzie popełniłam bład, dlaczego tak długo go diagnozowali, dlaczego...dlaczego... My do CO mieliśmy tylko 12 km i ...aż 12 km. Trzymaj się Darku i bądż silny!!